Wat velen van u al meegemaakt hebben, overkwam ons deze week. Vorig weekend begon eigenlijk als een voor ons ‘normaal’ coronaweekend. Beide zoons op zaterdag thuis, wat ik zelf altijd heerlijk vind. Je trekt automatisch toch nog meer met elkaar op. Lars is die avond samen met zijn vriendin naar zijn schoonfamilie gegaan, maar hij belde de volgende dag dat hij zich niet helemaal goed voelde en zich nog die morgen ging laten testen. Zijn vriendin liet zichzelf ook testen en beiden waren positief. Haar moeder en man ook. Balen voor hen. Ze mochten direct in quarantaine. En zij niet alleen; Niels, Christel en ik natuurlijk ook.
Toch wel ingewikkeld hoor. En zeker voor Niels om als 20-jarige helemaal niet naar buiten te mogen. Hij kon nog wel studeren, maar niet meer hardlopen of naar zijn werk (rondbrengen van fietsen voor een webshop). Gelukkig kon hij zijn werk geheel omzetten in thuiswerken (klantenservice in plaats van bezorgen). Zo had hij tenminste voor een gedeelte van de dag een invulling. Daarnaast keek hij samen met vrienden via FaceTime voetbal, maar dat was het dan ook wel.
Ook voor Christel en mij was het een uitdaging. Normaal bewegen we allemaal best wel veel, maar nu kon dat minimaal vijf dagen niet. We waren op onze eigen vierkante meters aangewezen. Vooral Christel heeft haar werk volledig moeten omgooien. Een gedeelte kon ze nu niet meer doen, omdat het fysieke werkzaamheden zijn. De rest probeerde ze met kunst en vliegwerk vanuit huis te doen voor het gezondheidscentrum. En ik? Ik deed al veel digitaal, maar soms moet ik toch echt in het stadhuis afspreken. De ene keer vanwege de aard van een gesprek en de andere keer omdat mijn bezoek digitaal niet vaardig genoeg was. Maar deze week kon ik niet anders. Alles móest digitaal vanuit huis. Zelfs lintjes doorknippen. Dat is niks voor mij, dat heb ik wel gemerkt.
Het was allemaal niet eenvoudig. Er moest een hoop geregeld worden en ik snap best wel dat mensen daar tegenop zien en denken ‘echt niet…’. Maar het is wél ontzettend belangrijk om je aan deze regels te houden en deze moeite te doen. Voor hetzelfde geld besmet je anderen en dat kan soms behoorlijke consequenties hebben. Niet alleen voor degenen die oud en kwetsbaar zijn, maar ook voor anderen.
Ik hoopte natuurlijk dat het met iedereen goed zou gaan en dat niemand ziek zou worden. Lars werd echter behoorlijk verkouden. Nog erger was het voor de man van zijn schoonmoeder. Hij is erg ziek geworden. Een superaardige en fitte man van mijn leeftijd, een beer van een vent. Die krijg je niet om, zou je denken. Dus wel. Hij is met zware ademhalingsproblemen opgenomen in het ziekenhuis en heeft een ontsteking aan zijn longen. Het gaat dus niet goed met hem. Hij krijgt zuurstof en we hopen allemaal dat hij hier langzaam weer van opknapt en beter wordt.
Voor Christel, Niels en mij liep het goed af. Wij zijn alle drie na vijf dagen negatief getest en zijn op zaterdag weer eens een flinke wandeling gaan maken. Een stukje lopen voelt dan als vrijgelaten worden na een lange tijd, heerlijk. Uiteraard waren we de daaropvolgende vijf dagen extra alert op klachten. Maar gelukkig bleven we coronavrij.
Onze ervaringen zetten mij nog maar eens aan, om u op het hart te drukken dat we allemáál kwetsbaar zijn. Niemand is onverwinnelijk. Volg alstublieft de regels. Oók die van de quarantaine. Hoe lastig het ook is. Het had bij ons nog erger kunnen zijn. Stel je voor, dat ik besmet was geweest en bij mijn moeder op de koffie was gegaan…. Ook al houd ik goed afstand, je weet maar nooit. Ik moet er niet aan denken.
Blijf voorzichtig, blijf gezond en als het moet? Ga in quarantaine.
Oosterhout, meer voor elkaar!
Mark Buijs, burgemeester van Oosterhout
Beste burgemeester,
Waarom moest de politie gisteravond stapvoetsgewijs MET zwaailicht na 21.00 uur door onze straat rijden? Dat ze nu wel willen controleren… is al erg genoeg maar met zwaailicht?