Beste Oosterhouters, uitzien naar wat de dag je brengt

Lekker aan de keukentafel met een bingo van café De Beurs. Blij dat we online kunnen meedoen. Nog 3 cijfers…. Helaas, geen bingo en dus geen prijs, maar wel veel plezier. Tja,
noem het surrogaat carnaval, noem het “niet echt”. En toch, een echte goede B-film blijft ook in ons geheugen gegrift. Soms krijgen deze films zelfs een cultstatus. En dat is nou net wat met het carnaval van dit jaar ook gaat gebeuren. Het is er eentje die in ons geheugen gegrift staat en hopelijk uniek en enig in zijn soort zal blijven. Dat we terugkijken op 2021 en trots zijn op hoe we online of in gezinsverband ons carnavalshart sneller hebben laten slaan. Het ligt natuurlijk ook een beetje aan je eigen positiviteit of je het kunt waarderen. En mogelijk blijken sommige nieuwe initiatieven zelfs een blijvertje, omdat ze voldoen aan een behoefte. We gaan het zien.

Daarnaast poogden we deze week zelfs nog over water te lopen. Met of zonder schaatsen. Wie had dat gedacht. Wat een ijspret met die strakblauwe lucht op al die Kaaiendonkse slootjes en vijvertjes. De kleine krabbertjes en de grote glijders. Christel en ik mochten ook weer even op de ijzers staan. Het was lang geleden en na een wat onwennig en glibberig begin kreeg ik het langzaam weer onder de knie. Dit mooie ijsweer zal velen van ons ook een boost hebben gegeven. En zo brengt iedere dag weer iets moois.

Van wie ik ook een stevige boost kreeg, was van één van de zusters van de Benedictinessen. Zij werd 100 jaar oud. Onder zeer, zeer strikte voorwaarden mocht ik deze honderdjarige bezoeken. Ik maak namelijk op dit moment, vanwege de risico’s, heel weinig uitstapjes naar jubilea en dat mis ik echt. Maar deze keer mocht het! Dus ben ik op de fiets gesprongen en naar het prachtige klooster aan de Zandheuvel gegaan.

Aan een hele grote tafel zat ik samen met deze lieve vrouw. Ademloos heb ik naar haar verhaal geluisterd. Ze heeft haar vrije leven als dochter van een tuinder, meer dan tachtig jaar geleden opgegeven om haar intrede te doen. Ze vertelde over de tijd dat ze samen met elkaar de gemeenschap droegen. Ze heeft zich letterlijk met ziel en zaligheid ingezet voor de gemeenschap. Tot op de dag van vandaag heeft ze hierdoor een prachtig leven. Ze gaf wel aan dat ze wat beperkingen kreeg met betrekking tot haar gehoor en zicht. En dat ze vroeger de gemeenschap mee droeg en nu zelf weleens gedragen wordt. Deze zuster vertelde me ook dat ze naar iedere nieuwe dag uitziet. Ondanks haar beperkingen ziet ze nog de mogelijkheid om te genieten van alles wat te gebeuren staat. Zoals de mooie aanstaande verbouwing van het klooster.

Wat is dat toch in sommige mensen dat zij bijna altijd denken in wat wél mogelijk is. Terwijl ik me ook wel voor kan voorstellen dat het soms anders voelt. Dit is waarschijnlijk de kunst van het leven. En zij heeft de kans gezien of het geluk gehad het te kunnen omarmen. Wat zijn dit soort mensen toch inspirerend.

Er zijn ook mensen die dat wat moeilijker lukt, zeker in deze tijden. Dit geldt ook voor sommige jongeren. Die door allerlei privé-omstandigheden die al in hun leven spelen én het virus dat er nu nog eens bijkomt, ontzettend eenzaam en kwetsbaar zijn. Om te zien hoe zij daarmee omgaan en hoe zij daarover praten, is een prachtige mini-documentaire gemaakt door Tamara van onze eigen Oosterhouts dansschool de Dansfabriek. Je ziet ook de intense betrokkenheid van haar met die jeugd.

Ik vind het een heel indrukwekkend en mooi weergegeven beeld van een deel van onze Oosterhoutse jongeren in coronatijd met de titel ‘Hoe het echt gaat’. Maar ik hoop dat deze jongeren (maar ook ouderen die het nu heel zwaar hebben) een persoon in hun leven hebben of vinden die inspirerend is of naar ze luistert zoals Tamara of de zuster.

Oosterhout, meer voor elkaar!

Mark Buijs, burgemeester van Oosterhout

Geef als eerste een reactie

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.