Van 29 maart tot en met 5 april is het de NVA Autismeweek. Tijdens deze week wordt er extra aandacht geschonken aan mensen die leven met Autisme Spectrum Stoornis. Zoals de Bredase Tom Damen, die op 28-jarige leeftijd de diagnose autisme en ADD kreeg. Een diagnose die vrij laat kwam.
Jarenlang had Tom het gevoel dat hij wel kon meedraaien in de maatschappij, maar dat hij alle balletjes maar net hoog wist te houden. “Op de basisschool dacht ik ‘Straks op de middelbare school is het beter’. Tijdens mijn studie hoopte ik dat het beter zou gaan in het werkveld. Maar dat gebeurde niet.” Toen hij na zijn studie aan het werk ging als civiel ingenieur, raakte hij na twee jaar in een burn-out. Toen is Tom op zoek gegaan naar antwoorden.
Elke dag opnieuw beginnen
Het veld waarin Tom afstudeerde, vond hij ongelofelijk interessant. Zijn werk ging naar Tom zijn ervaring goed, maar de dagelijkse gang van zaken was toch lastiger te overzien dan verwacht. Het organiseren van zijn taken en het overzicht houden bleek een uitdaging. “Elke dag moest ik eigenlijk opnieuw beginnen, omdat ik niet meer wist waar ik gebleven was. Ik ben eigenlijk altijd met de details bezig als de grondvesten nog gemaakt moeten worden. Dan verzand ik helemaal in die details en daarin loop ik dan vast. Dat kost gewoon te veel energie en dan is uiteindelijk de energie op.”
Zijn werkgever toonde zeker begrip, maar concrete oplossingen waren nog moeilijk te implementeren. De diagnose was nog erg vers en Tom wist zelf nog niet wat hij nodig had. “Het experimenteren met wat je nodig hebt is een erg persoonlijk proces. Dat moet je zelf doen, maar ik merkte wel dat die branche redelijk recht-eindig is.” Toen hij parttime wilde gaan werken, was dat al een moeilijke vraag voor het bedrijf.
Vol in je hoofd
De manier van werken in het ingenieursveld leende zich in Tom zijn ervaring niet voor parttime werk of voor het experimenteren met accommodaties: “Het is maar de vraag of je kunt verwachten dat ze echt rekening gaan houden met dat je soms even de ruimte nodig hebt. Of dat je soms een dag niks voor elkaar krijgt omdat je helemaal vol in je hoofd zit. Dat is lastig.”
Na noodgedwongen gestopt te zijn met werken en eenmaal aangekomen bij de GGZ kreeg Tom twee diagnoses: autisme en ADD. Voor veel mensen een punt van erkenning, maar voor Tom was dit niet meteen rustgevend. ADD en Autisme hebben veel overlappende symptomen, waardoor het moeilijk is om te achterhalen waar een symptoom vandaan kan komen, en dus ook uit te vogelen wat je eraan kunt doen Dit maakte het voor Tom lastig om zijn neurodiversiteit te accepteren. “Ik ben de diagnose pas echt gaan omarmen toen ik besefte dat de autistische kenmerken net zo goed invloed hebben op mijn dagelijks leven als de ADD.”
Nieuwe sociale kring
Via de GGZ is hij bij Magazijn076 gekomen. Dit is een organisatie voor neurodiverse mensen die een werkplek zoeken om van alles te doen. Sommige mensen doen daar hun schoolwerk, anderen hun administratie en Tom houdt zich bezig met algemenere klus- en knutselzaken voor het Magazijn. Verder begeleidt hij ook de kennismakingen met nieuwe mensen en onderhoudt hij contacten met de vrijetijdsorganisaties die onderdak hebben gevonden in het Magazijn.
Tot slot, maar zeker niet onbelangrijk, heeft hij mensen gevonden in het Magazijn die hem beter begrijpen. “Ik heb daardoor wel een nieuwe sociale kring kunnen opbouwen met mensen die, of ook op het (autisme)spectrum zitten, of in ieder geval iets meer open staan daarvoor en wat zachter zijn erin. Dat ik nu mensen om me heen heb waar ik net iets meer mee ‘vibe’ dan voorheen; Dat is natuurlijk altijd voor iedereen denk ik een voortschrijdend inzicht.”
Grote boze wereld
Terugblikkend op zijn diagnose op 28-jarige leeftijd, vindt Tom het ontzettend jammer dat de diagnose niet op jongere leeftijd is gesteld. Dan had hij zaken anders aan kunnen pakken. “Ik denk dat als ik veel eerder een diagnose zou hebben gehad, dat ik ook daarin zou hebben geleerd dat je om hulp kan vragen. En ook dat ik zelf invloed heb op dingen. Voor mijn diagnose was het een beetje een grote boze wereld, maar nu kon ik meer ‘pinpointen wat er dan daadwerkelijk aan de hand was en weet je ook meer wat je daaraan kunt doen.”
