Toen ik Tweede Pinksterdag opstond, voelde ik het al een beetje. Dit is een bijzondere dag, waarbij we weer meer kunnen en waarbij ik moet loslaten. Ik wandelde naar de Markt en heb met een aantal horecaondernemers gesproken over hun aanpak en ze succes gewenst. Stuk voor stuk waren deze ondernemers trots en opgewonden alsof het hun eerste openingsdag was. Schoongepoetste zaken, opgeknapt meubilair, slimme oplossingen voor de werknemers en gasten, alles en iedereen was er klaar voor. Om twaalf uur ging iedereen staan en schalde het Wilhelmus over de Markt. Ik kreeg echt de rillingen over mijn rug. Het voelde als een bevrijdingsdag. Eindelijk weer de vrijheid om iets meer te kunnen. De binnenstad begint weer te bruisen.
Vervolgens fietste ik met mijn vrouw Christel naar Den Hout. Bij ´t Klosterke hebben we ons eerste bakje koffie gedronken, een belofte die ik uitbater Philippe had gedaan. Ook hij liet trots zien hoe hij zijn zaak heeft opgeknapt en wat zijn toekomstplannen zijn. Daarna op de fiets door naar Dorst. Na een heerlijke rit door het bos, over het lekker strakke fietspad, belandden we bij BEUM. Er was nog een tafeltje vrij, dus konden we plaatsnemen voor een drankje.
Bij BEUM hebben ze de zaakjes bovendien prima voor elkaar. Ik heb nog nergens gezien dat mensen zich zo vol overgave houden aan de anderhalve-meter-maatregel. Bij BEUM werken mensen met een beperking en zij zijn zeer toegewijd aan de opgelegde regels, maar bovendien ook heel gastvrij. En zo genoten we in het bos van de vogels met hun gezang en ons drankje. Ja, ook de dorpen bruisen.
Die toewijding is een mooie brug naar een andere belofte die ik heb gedaan aan u. Ik heb gesproken met een Oosterhoutse moeder die een dochter heeft met een verstandelijke beperking. Deze dochter heeft een vorm van autisme en zij heeft zich met hart en ziel op de anderhalve-meter-maatregel gestort. Ze doet dit zo gewetensvol, dat het een enorme druk op haar en haar omgeving legt. Haar moeder zou haar graag eens mee naar huis willen nemen, maar dit kan nog niet. Doordat de dochter geen tijdsbesef heeft, kan de moeder ook geen perspectief bieden. Een opmerking als “binnenkort mag je weer een keer naar huis,” kan zij opvatten als “nu mag je mee naar huis.” En dat kan dan niet. Het doet als ouder pijn om te zien dat je kind hieronder lijdt. En dat je het ook nog eens niet kan uitleggen. Deze worsteling gaat me aan het hart en ik hoop dat de situatie met de tijd verandert en alle ouders deze speciale kinderen weer in hun armen kunnen sluiten.
Gelukkig kan er nu al wel een beetje meer. En dat doet ook mij bruisen. Komende week mag ik namelijk bij mijn vriendin in De Doelen op bezoek. Weliswaar op afstand in een mooi gecreëerde bezoekersruimte, maar toch. Niet mimen door het raam, maar eens écht kletsen. Daar kijk ik nu al naar uit. En zo geniet ik van ieder klein stapje dat we weer extra kunnen zetten.
Oosterhout, meer voor elkaar!
Mark Buijs, burgemeester van Oosterhout
Geef een reactie