De rode draad van deze week was voor mij een tsunami van vragen. Vragen die ik zelf had, die anderen mij stelden, of anderen die mij vroegen iets te doen. De persconferentie kondigde een hoop maatregelen aan. De impact die de maatregelen op mensen heeft, zorgde voor een stroom aan vragen aan de gemeente. Ontheffingen, hoe dan, wat betekent dit voor ons, hoe zit dat met die mondkapjes? Allemaal hele legitieme vragen die zorgvuldige antwoorden verdienen. Te midden van deze corona-perikelen heb ik deze week kans gezien om een bezoekje te brengen aan twee groepen zes van openbare basisschool De Pionier. Op verzoek van Thijs, mijn buurjongen.
Thijs is een heel aardige jongen, die nieuwsgierig is naar wat de wereld hem te bieden heeft. Hij stelt ook altijd leuke vragen als je ergens mee bezig bent. We hebben ondertussen al een leuke band opgebouwd. Christel gooit voetbalplaatjes van de supermarkt bij hem in de brievenbus en Thijs brengt ons wel eens cupcakes, die hij samen met zijn moeder heeft gebakken. Dus toen Thijs vroeg of ik iets wilde komen voorlezen en vertellen in zijn klas, twijfelde ik geen moment. Als het maar coronaproof is. En zo las ik het verhaal over stadswapens, een kasteelheer en zijn zoon die later ridder zou worden.
Na het verhaal hadden we het samen over ridders en hoe zij andere mensen hielpen en beschermden. Die letterlijk hun leven in dienst zetten van anderen. En dus kwamen we op de ridders van tegenwoordig, wat natuurlijk onze hedendaagse vrijwilligers zijn. Zij zorgen voor anderen en ze beschermen ze bijvoorbeeld tegen eenzaamheid. Soms mag ik deze moderne ridders ook nog wel eens ridder maken, maar dan in de Orde van Oranje Nassau. Veel kinderen kenden wel iemand in hun familie, kennissenkring of buurt die ooit een lintje had gekregen. Wat mooi zou het zijn als deze kinderen in de toekomst ook ridders voor anderen kunnen zijn. De kinderen vroegen me daarna nog de hemd van het lijf. En ik kan u vertellen dat het beantwoorden daarvan soms nog best lastig was.
Het stellen van veel vragen door groot en klein is belangrijk om scherp te krijgen wat er allemaal gebeurt. Maar ook waarom we dingen moeten doen én hoe. Of het nu voor de jongeren is met vragen over de toekomst of de vragen van volwassenen over de situatie nu. Iedere vraag verdient een zorgvuldig antwoord. Ik hoop dat we vooral met de antwoorden iets voor anderen kunnen betekenen en doen. Zelfs als het antwoord is: “Ik weet het (nog) niet, maar ik ga mijn best voor je doen.”
Ik wil dan ook nogmaals mijn dank uitspreken aan allen die daar ook iets mee hebben gedaan. Of het nu mantelzorgers zijn of vrijwilligers die op dit moment de kwetsbaren beschermen door bijvoorbeeld boodschappen voor hen te doen. Jullie zijn, groot of klein, een beetje de ridders van deze tijd.
“Vragen staat vrij,” dachten ook de mensen van ‘Met Je Hart’. Zij organiseren van alles om eenzaamheid te doorbreken. Zij vroegen mij of ik hier aandacht voor wilde vragen. En dat doe ik graag. Ik ben namelijk ambassadeur en groot bewonderaar van deze groep betrokken mensen. Mag ik aan u vragen de komende weken eens extra aandacht te schenken aan hen die alleen zijn? En probeer contact te leggen, al is het nu vooral op afstand. En als u uiteten gaat in één van onze mooie restaurants, kunt u ‘Met Je Hart’ steunen door bij het afrekenen een euro te doneren. Van dit bedrag organiseert ‘Met Je Hart’ een kerstdiner voor ouderen in Oosterhout. Dat lijkt me niet te veel gevraagd.
Oosterhout, meer voor elkaar.
Mark Buijs, burgemeester van Oosterhout
Foto: buurjongen Thijs
Geef een reactie