Beste Oosterhouters, moeders
Afgelopen zondag was het Moederdag. Een bijzondere dag voor velen, want iedereen heeft een moeder. Soms zijn ze nog jong, soms wat ouder en soms zelfs helaas al overleden. Maar dat ze een bijzondere rol in ons leven hebben lijkt me hartstikke duidelijk. Ze zetten ons op de wereld, zijn medeverantwoordelijk voor onze opvoeding, beschermen ons als we klein zijn. Maar bovenal geven ze ons onvoorwaardelijke liefde, ook al doen we soms wel eens iets verkeerd.
Ik heb dus ook zo’n moeder die streng kan zijn, maar ook voor me door het vuur gaat. Die me verdedigt als het nodig is. Die het, nadat ze op haar 39e weduwe werd, voor elkaar kreeg vier jongens groot te brengen en een bedrijf te leiden. Zondag was ik natuurlijk bij haar op bezoek samen met mijn drie broers Tom, Harrie en Ad. We zaten lekker in de zon bij haar in de tuin. Ze woont bij mijn broer Harrie in een gedeelte van de oude familie-boerderij, die door opa is gebouwd in de jaren twintig van de vorige eeuw. Voor ons een belangrijke plek die Moederdag nog een extra dimensie geeft.
Daar zittend met mijn broers en mijn moeder besefte ik me dat mijn moeder zich vroeger regelmatig zorgen moet hebben gemaakt over ons en de toekomst. Even kwam de vraag voorbij hoe dodenherdenking in Oosterhout was verlopen. Ik vertelde dat het na twee jaar aangepast herdenken weer een sfeervolle bijeenkomst was in ons mooie stadspark. Een bijeenkomst, die op grote belangstelling mocht rekenen. En dat iedereen zo onder de indruk was van het prachtige optreden van de Oosterhoutse Nachtegalen in de Oekraïense taal.Christel en ik hadden eerder op de dag van 4 mei de Engelse graven aan de Nieuwe Bouwlingstraat en het Pools Ereveld bezocht om eer te bewijzen aan onze bevrijders. Staand voor de graven trokken we wederom de conclusie dat deze gevallen soldaten zeer jong waren. Natuurlijk weten we eigenlijk goed dat deze slachtoffers vaak nog jong waren. Maar als je dan de jaartallen van geboorte en sterfte op de stenen ziet en van elkaar af trekt schrik je toch elke keer weer. Dat komt stevig binnen. Mijn moeder heeft het niet makkelijk gehad, maar de zorgen die zij over ons heeft gehad staan in schril contrast met de zorgen die moeders van wie kinderen aan het front strijden moeten hebben. Kinderen die misschien wel gevangen, gewond of gestorven zijn. Zoals de moeders van de Oosterhoutse soldaten in de Tweede Wereldoorlog, van onze bevrijders die op vreemde bodem vochten of van de mensen die nu in Oekraïne aan het front staan. De onzekerheid over hun lot die dat met zich mee brengt moet verschrikkelijk zijn. Mijn moeder prijst zich gelukkig dat ze zes dagen na de bevrijding is geboren. Zij vindt vrijheid een kostbaar goed en ik denk dat als het aan haar en veel andere moeders ligt er geen oorlog meer zou zijn.
Mark Buijs
Burgemeester van Oosterhout
Geef een reactie